Przyciski te są przeznaczone głównie na wypadek, gdyby to okno zawartości było ładowane przez wyszukiwarki bez menu.
Niebieskie linki prowadzą do gotowych wersji odpowiedniej strony, fioletowe linki prowadzą do stron, których strony startowe (a przynajmniej wstępy i spisy treści) zostały już utworzone, zielone linki prowadzą do stron zewnętrznych, szare linki oznaczają, że żaden plik nie jest jeszcze dostępny).
Uwagi w tym kolorze i pomiędzy dwoma / pochodzą od operatora tej niemieckiej strony lustrzanej i tłumacza.
Copyright Dr. inż. Jan Pająk
Tom 2: Fundamentalne odkrycia i wynalazki
D. Magnokraft czteropędnikowy Motto: "Kiedy zobaczysz w powietrzu coś co wygląda jak stodoła, nie ograniczaj wyjaśnień do fermentującego siana, romansu myszy z nietoperzami, żartu studentów, czy pijanej muchy na okularach, a rozważ również iż mógł to być nie znany ci jeszcze statek kosmiczny."
Niniejszy rozdział zaprezentuje konstrukcyjnie i działaniowo najprostrzy wehikuł którego napęd wykorzystuje komory oscylacyjne. (Niestety, pod względem wykonawczym i sterowania jest on wehikułem najtrudniejszym do zbudowania.) Statkowi temu przyporządkowana została nazwa "magnokraft czteropędnikowy" albo "wehikuł czteropędnikowy". Aby wyraźnie odróżnić ów magnokraft czteropędnikowy od statku opisanego w rozdziale F., tamten omówiony w rozdziale F statek w niniejszej monografii określany będzie jako "dyskoidalny magnokraft" lub po prostu "magnokraft". Wehikuł czteropędnikowy, obok dyskoidalnego magnokraftu, reprezentuje jedno z dwóch podstawowych zastosowań pędników magnetycznych. (Trzecie zastosowanie tych pędników, które stanowi jedynie nieco zmodyfikowaną wersję dyskoidalnego magnokraftu, nazywane jest "magnetycznym napędem osobistym" i opisane zostało w rozdziale E..) Podczas jednak gdy działanie systemu napędowego magnokraftu jest najoptymalniejsze jeśli wykorzystuje ono tzw. "kapsułę dwukomorową", zrealizowanie wehikułu czteropędnikowego bezwzględnie wymaga użycia odmiennej niż kapsuła dwukomorowa konfiguracji komór oscylacyjnych, zwanej tu "konfiguracją krzyżową" - patrz opis w podrozdziale C7.2. /???/ niniejszej monografii. Każdy pędnik magnokraftu czteropędnikowego zawiera w sobie jedną konfigurację krzyżową. Pole magnetyczne wytwarzane przez tą konfigurację wykazuje obecność wszystkich atrybutów wymaganych dla lotów i manewrowania statku kosmicznego. To z kolei jest przyczyną dla której magnokraft czteropędnikowy może ograniczyć swój system napędowy do jedynie czterech pędników (w przeciwieństwie do minimum ośmiu pędników bocznych plus jeden pędnik główny wymaganych dla lotów dyskoidalnego magnokraftu). Ponieważ liczba pędników jest najbardziej charakterystycznym elementem wehikułu czteropędnikowego, jego nazwa wyraża sobą tą liczbę. Każdy z czterech pędników tego wehikułu zamocowany jest do jednej z czterech naroży kabiny załogi. Stąd, cztery beczko-podobne pędniki wystające na zewnątrz głównego korpusu tego wehikułu dostarczają dodatkowego szczegółu identyfikacyjnego, bardzo charakterystycznego dla tych statków kosmicznych.
Jeśli chodzi o chronologię budowy poszczególnych magnokraftów, wehikuł czeropędnikowy najprawdopodobniej będzie zbudowany jako trzeci wehikuł wykorzystujący komory oscylacyjne (po dyskoidalnym magnokrafcie bazującym na konfiguracjach krzyżowych, oraz dyskoidalnym magnokrafcie bazującym na kapsułach dwukomorowych - patrz okres 1C klasyfikacji podanej w podrozdziale M6.) Przyczyną dla tego stanu rzeczy będzie, iż wehikuł ten wymaga znacznie bardziej wyrafinowanych systemów sterowania niż dyskoidalny magnokraft opisywany w rozdziale F. Systemy te będą więc mogły zostać opracowane dopiero kiedy w efekcie eksploatacji dyskoidalnego magnokraftu nasza cywilizacja zakumuluje odpowiedni zasób wiedzy o sterowaniu statków z napędem magnetycznym. Aczkolwiek więc konfiguracje krzyżowe stosowane w pędnikach wehikułu czteropędnikowego są prostsze w budowie niż kapsuły dwukomorowe stosowane w pędnikach dyskoidalnego magnokraftu, owe zaostrzone wymagania na system sterowniczy spowodują, iż wehikuł ten będzie musiał odczekać nieco na swoją kolejność do zbudowania (patrz podrozdział M6.)
Ogólna budowa (konstrukcja) i wygląd magnokraftu czteropędnikowego pokazane zostały w rysunku D1a. Wehikuł ten składa się z dwóch zasadniczych podzespołów, tj.: korpusu (2) i pędników (3).
Korpus główny (2) stanowi zasadniczy element magnokraftu czteropędnikowego. Korpus ten najczęściej przyjmie formę sześciennego lub prostopadłościennego domku czy stodoły. Na wierzch tego domku/stodoły nałożony zostaje dach (1) w kształcie piramidki, jaki nadaje wynikowej konstrukcji wymaganej aerodynamiczności, a jednocześnie za pośrednictwem swoich proporcji wymiarowych umożliwia już ze znacznej odległości rozpoznanie typu danego wehikułu.
Główny korpus (2) magnokraftu czteropędnikowego zajmowany jest przez jego przestrzeń życiową. Korpus ten jest hermetycznie osłonięty poszyciem wykonanym z materiału nieprzenikalnego dla pola magnetycznego (tj. odznaczającego się własnością nazywaną "magnetorefleksyjnością" - patrz opisy z podrozdziału F2.4. /???/). Stąd wnętrze wehikułu czteropędnikowego jest zabezpieczone przed dostępem do niego niebezpiecznego pola magnetycznego. Zawarte w tym korpusie pomieszczenia (jak kabina załogi, pomieszczenia dla pasażerów, przestrzeń bagażowa), ich wyposażenie (np. komputer pokładowy, urządzenia nawigacyjne i pokładowe, system podtrzymywania życia), oraz zapasy; wszystko to osłonięte jest więc przed niszczycielskim działaniem potężnego pola magnetycznego wytwarzanego przez pędniki wehikułu.
Ściany korpusu wehikułu, oraz osłanianej przez ten korpus przestrzeni życiowej, wykonane są z lustro-podobnego, przeźroczystego materiału, którego stopień przeźroczystości i odbicia światła może zostać regulowany przez załogę. Stąd podczas lotów w nocy, załoga wehikułu może uczynić te ścianki całkowicie przeźroczyste, zamieniając swój wehikuł w rodzaj domku ze szkła. Natomiast przy lotach w przestrzeni kosmicznej w pobliżu słońc, czy lotach w atmosferze przy słonecznej pogodzie, załoga może zamieniać ścianki statku w srebrzyste lustra całkowicie odbijające padające na nie światło, tak że we wnętrzu wehikułu będzie wtedy panował przyjemny półcień. W pozostałych przypadkach lotów, ścianki te mogą zostać wysterowane na przyjęcie dowolnego stanu pomiędzy tymi dwoma skrajnościami. Nie istnieje więc potrzeba aby magnokraft czteropędnikowy dodatkowo wyposażać w okna. Niemniej, aby umożliwić załodze i pasażerom wchodzenie na pokład i opuszczanie statku, wehikuł ten musi posiadać drzwi.
W środku podłogi wehikułu czteropędnikowego pierwszej generacji znajduje się kwadratowy lub prostokątny otwór normalnie zamknięty dzwiami o formie klapy czy zasuwy. Otwór ten jest niewidoczny na rysunku Obr.009 (D1) / Obr.010 (D2) ale pokazany na rysunku Obr.221 (Q1). Służy on wsunięciu w niego części piramidalnego dachu następnego wehikułu czteropędnikowego w przypadku gdy kilka tych wehikułów sprzęga się razem w odpowiednik latającego cygara (takie cygaro, tyle że uformowane z magnokraftów dyskoidalnych, pokazane zostało na rysunku Obr.024 (F7) i w części #1 rysunku Obr.023 (F6). Stąd otwór ten umożliwia sprzęganie ze sobą szerego wehikułów czteropędnikowych. Ponadto używany jest on również jako spodnie wejście na pokład tego statku.
Beczko-podobne lub amforo-podobne pędniki (3) magnokraftu czteropędnikowego zajmują wszystkie cztery naroża jego prostopadłościennego lub sześciennego korpusu. Każdy z tych pędników wytwarza swoją własną kolumnę wirującego pola magnetycznego, której rdzeń na Obr.009 (D1) / Obr.010 (D2) oznaczony został jako (4). Z powodów omówionych w dalszej części tego opracowania (patrz podrozdział D4), kolumny te będą wyraźnie widoczne dla postronnego obserwatora jako rodzaj czarnych, wirujących, ogromnych wierteł. Ogólna konstrukcja pędnika magnokraftu czteropędnikowego pierwszej generacji pokazana została w rysunku D1b. Pędnik taki zawiera w sobie pięć komór oscylacyjnych posiadających taki sam, kwadratowy przekrój poprzeczny. Komory te zestawione zostają razem w konfigurację krzyżową już omówioną w podrozdziale C7.2. /???/ W konfiguracji pierwszej generacji jedna z komór, nazywana komorą główną - patrz M na rysunkach C9 /???/ i Obr.009 (D1) / Obr.010 (D2), umieszczona jest w centrum i następnie otoczona przylegającymi do niej czterema komorami bocznymi (patrz U, V, W i X na rysunkach C9 /???/ i Obr.009 (D1) / Obr.010 (D2). Natomiast w konfiguracjach drugiej oraz trzeciej generacji komora główna otoczona będzie odpowiednio ośmioma lub szesnastoma mniejszymi od niej komorami bocznymi. W konfiguracji krzyżowej pierwszej generacji pokazanej na rysunku D1, komora główna jest czterokrotnie dłuższa od każdej z komór bocznych, ponieważ jej objętość zawsze musi być równa ich sumarycznej objętości. Od zewnątrz konfiguracja krzyżowa komór oscylacyjnych z każdego pędnika okrywana jest owiewką aerodynamiczną wykonaną z materiału przenikalnego przez pole magnetyczne. Dla wehikułów czteropędnikowych pierwszej generacji owa owiewka aerodynamiczna może nadawać pędnikowi albo kształt pękatej beczki - patrz "1" w rysunku D1c, albo też kształt krótkiej amfory - patrz "2" w Obr.010 (D2). Natomiast w wehikułach drugiej i trzeciej generacji stosunek długości owej beczki czy amfory do jej największej średnicy będzie się odpowiednio zwiększał, tj. upodobnią się one do jakby długiej kolumny wielościennej opiętej w środku rodzajem pasa z komór bocznych.
D2. Działanie magnokraftu czteropędnikowego
Działanie magnokraftu czteropędnikowego jest nieco odmienne od działania pozostałych napędów magnetycznych omawianych w rozdziale F. i w rozdziale E., tj. dyskoidalnego magnokraftu oraz napędu osobistego. Z drugiej strony działanie to jest także nieco do nich podobne. W wehikule czteropędnikowym każdy z jego pędników jest bowiem zdolny do samodzielnego lotu i manewrowania. Stąd korpus główny tego wehikułu jest unoszony w przestrzeni jakby przez cztery dołączone do niego ale nawzajem niezależne dyskoidalne magnokrafty, lecące po równoległych trajektoriach. Każdy z pędników tego wehikułu wytwarza też własną kolumnę wirującego pola magnetycznego.
Zestawienie komór oscylacyjnych pędnika wehikułu czteropędnikowego w konfigurcję zwaną "konfiguracja krzyżowa" nadaje mu szereg unikalnych cech jakie poprzednio zapewniane były tylko przez układ napędowy całego dyskoidalnego magnokraftu - porównaj podrozdziały C7.2. /???/ i F7.2. Przykładowo jeden taki pędnik jest zdolny do samodzielnego produkowania wirującego pola magnetycznego którego wszystkie parametry mogą być ściśle kontrolowane. Stąd nawet jeśli działając w odosobnieniu od pozostałych pędników danego wehikułu, ciągle byłby on zdolny do kontrolowania swego lotu i manewrów. W wielkim uproszczeniu możnaby więc powiedzieć, że latanie magnokraftem czteropędnikowym polega na koordynowaniu pracy wszystkich czterech jego pędników zachowujących się jak niezależne wehikuły, tak aby wynikowy efekt ich działania powodował popychanie korpusu statku w pożądanym kierunku. Niemniej, jak to prawdopodobnie czytelnik uświadomi sobie z treści niniejszego rozdziału, sterowanie wehikułem czteropędnikowym jest wielokrotnie bardziej złożone niż sterowanie dyskoidalnym magnokraftem.
Pędniki wehikułu czteropędnikowego są w stanie wytworzyć dwa rodzaje wirów magnetycznych: własny i wehikułu. Wir własny jest bezustannie wytwarzany przez każdy z pędników i polega on na wprowadzaniu pola magnetycznego produkowanego przez ten pędnik w lokalny ruch wirujący następujący wokół jego osi magnetycznej "m". Na Obr.009 (D1) / Obr.010 (D2) takie cztery wiry własne pędników oznaczone zostały jako kolumny (4) wirującego pola magnetycznego. Wir wehikułu włączany jest jedynie w szczególnych przypadkach (np. szybkich lotów na dużych wysokościach lub w próżni kosmicznej) i powstaje on gdy wszystkie cztery pędniki statku kooperują z sobą (tj. pulsują z wzajemnym 90 przesunięciem fazowym) formując wynikowe zawirowanie pola magnetycznego jakie w swym ruchu obiegowym wiruje naokoło korpusu statku. Jednakże zasada formowania owego wynikowego zawirowania pola w wehikule czteropędnikowym jest odmienna niż zasada formowania wiru magnetycznego w dyskoidalnym magnokrafcie. Wytwarza ona bowiem zjawisko wyporu magnetycznego zamiast zjawiska rotowania obwodów magnetycznych. Ponadto wirowanie linii sił pola tego statku następuje wzdłuż odmiennych trajektorii. Stąd wynikowy wir wehikułu czteropędnikowego nie jest tak efektywny jak wir formowany przez dyskoidalny magnokraft. Z ledwością wystarcza więc on do napędzania wehikułu w kierunkach wschód-zachód, oraz do uformowania pancerza indukcyjnego jaki osłania ten statek przed obiektami materialnymi kierowanymi w niego (pociskami, meteorytami). Jest on jednak niewystarczający dla wytworzenia efektywnego bąbla próżniowego. Z tego też powodu, jak to zostanie podkreślone w dalszej części tego rozdziału, wehikuł czteropędnikowy nie będzie się odznaczał żadnymi z własności jakich powstanie uzależnione jest od zaistnienia bąbla próżniowego.
Wszystkie pędniki magnokraftu czteropędnikowego wytwarzają niezwykle potężne pole magnetyczne. Jednocześnie, bieguny jednoimienne tych pędników zwrócone są w tym samym kierunku (np. biegun N każdego pędnika ku dachowi wehikułu). Stąd, gdyby ich wydatek pozostawał niewirującym, wtedy musiałyby one nawzajem się odpychać z ogromnymi siłami. Jednakże ponieważ ich wydatek wiruje, wytwarzają one relatywistyczne zjawisko opisane poniżej jakie neutralizuje siły ich wzajemnego odpychania się od siebie. W ten sposób, siłowa stabilność magnokraftu czteropędnikowego uzyskiwana jest na drodze dynamicznej (nie zaś statycznej jak w dyskoidalnym magnokrafcie). Podstawowym więc wymogiem wzajemnej neutralizacji odpychania magnetycznego pomiędzy poszczególnymi pędnikami tego statku jest, iż pole magnetyczne produkowane przez każdy z jego pędników musi nieustannie wirować, nawet jeśli cały wehikuł zawisa bez ruchu.
Relatywistyczne zjawisko wykorzystane do neutralizacji oddziaływań pomiędzy pędnikami statku czteropędnikowego jest dosyć dobrze znane osobom obznajomionym z magnetyzmem. Polega ono na powiększaniu się efektywnej długości magnesu w przypadku szybkiego wirowania jego linii sił wokół ich osi magnetycznej - patrz też podrozdział F5.3. (lub G5.3 w [1a]). Jeśli owe linie sił pola magnetycznego wirują wystarczająco szybko wokół osi centralnej takiego magnesu, ich zakrzywienie zaczyna zacieśniać (kurczyć) się dośrodkowo ku tej osi, zaś w wyniku końcowym wydatek magnesu zostaje stopniowo ograniczony do niewielkiego obszaru rozciągającego się wzdłuż tej osi magnesu. To z kolei przemienia początkowo krótki magnes o szeroko rozbiegającym się polu, w magnes którego pole jest bardzo długie ale zawężone w formę cienkiego pręta. Oczywiście nie jest możliwym mechaniczne zawirowanie całych pędników do szybkości wystarczająco wysokich aby wytwarzane przez nie pole zawęziło się do słupów o grubości mniejszej od 0.5·l, tj. połowy rozstawu "lb" lub "lw" osi magnetycznych omawianego tu statku kosmicznego - patrz rysunek D1. Jednakże konfiguracja krzyżowa z pędników wehikułu czteropędnikowego symuluje takie wirowanie za pośrednictwem formowania rotującej fali magnetycznej, podobnej do fali wytwarzanej przez pędniki boczne dyskoidalnego magnokraftu (patrz opisy w podrozdziałach F7.2. i C7.2. /???/). Owa fala wiruje wokół centralnej osi magnetycznej "m" każdego pędnika. Ponieważ zdolna jest ona do osiągnięcia każdej wymaganej prędkości kątowej, jej sterowanie powoduje kontrolowane formowanie opisanego tu zjawiska relatywistycznego jakie utrzymuje wehikuł czteropędnikowy w dynamicznej stabilności siłowej.
D3. Własności magnokraftu czteropędnikowegogo
Różnice w działaniu wehikułu czteropędnikowego w porównaniu z działaniem dyskoidalnego magnokraftu, powodują powstanie różnic we własnościach obu tych statków. Generalnie rzecz biorąc, wehikuł czteropędnikowy nie jest w stanie wytworzyć efektywnego bąbla próżniowego wokół swej powierzchni (patrz podrozdział F10.1. /???/). Stąd wszystkie własności związane z istnieniem tego bąbla nie wystąpią w tym wehikule. Dla przykładu jego loty będą się łączyły z tarciem o atmosferę oraz z efektami dźwiękowymi formowanymi przez takie tarcie (przykładowo z głośnym "bangiem" podczas przechodzenia przez barierę dźwięku). Stąd szybkość wehikułu w atmosferze będzie także ograniczana przez barierę cieplną. Jednakże w przestrzeni kosmicznej szybkość tego wehikułu może być zbliżona do szybkości światła. Nieobecność bąbla próżniowego osłaniającego statek będzie też czynić niemożliwymi jego loty poprzez przedmioty stałe (takie jak skały czy budynki).
Manewrowość wehikułu czteropędnikowego będzie na zbliżonym poziomie jak manewrowość dyskoidalnego magnokraftu. Natomiast jego zdolność do jonizowania otaczającego powietrza będzie mniejsza, stąd również jego obraz jonowy będzie posiadał znacznie inny kształt i elementy charakterystyczne. Przykładowo podczas wznoszenia się wehikułu ów obraz będzie zawierał cztery bardzo wyróżniające się kolumny zjonizowanego powietrza formowane przez cztery pędniki statku. Kolumny te dostawione będą do obwodu wynikowego wiru wehikułu, jaki domko-kształtny korpus statku otoczy zaokrągloną chmurą wirującej plazmy (patrz rysunek Obr.224 (Q3). Owa domko-kształtna chmura wirującej plazmy będzie mniej intensywna niż cztery zjonizowane kolumny odchodzące od pędników, ponieważ natężenie wytwarzającego ją pola jest też mniejsze. Podczas opadania wehikułu czteropędnikowego, słupy zjonizowanego powietrza wytwarzane przez wiry własne jego pędników mogą zaniknąć, stąd jedynie wynikowa, chatko-kształtna chmura otaczająca cały wehikuł może pozostać widoczna.
Kilka wehikułów czteropędnikowych jest w stanie łączyć się z innymi statkami magnetycznymi, formując w ten sposób wiele różnorodnych konfiguracji latających znanych już z opisów dyskoidalnego magnokraftu. Przykładowo para (dwa) lub więcej tych wehikułów może połączyć się razem formując odpowiednik cygaro-kształtnego kompleksu latającego (patrz część #1 Obr.023 (F6), lub odpowiednik kompleksu kulistego - patrz Obr.018 (F1) (c). Również grupa cygar uformowanych w ten sposób może łączyć się dalej w którąś z konfiguracji wyższego rzędu, reprezentujących odpowiednik dla latającego systemu lub latającego klustera dyskoidalnych magnokraftów - patrz części #5 i #6 Obr.023 (F6).
Wehikuły czteropędnikowe mogą również łączyć się z dyskoidalnymi magnokraftami w różnorodne konfiguracje latające. W połączeniach takich przywierają one do tych statków w sposób zapewniający, iż wyloty z ich pędników ustawiają się precyzyjnie na wylotach z bocznych pędników dyskoidalnych magnokraftów. Aby umożliwić takie ustawienie, wehikuły czteropędnikowe będą budowane jedynie we wielkościach jakie odpowiadają wymiarom poszczególnych typów dyskoidalnych magnokraftów (tj. jakie umożliwiają ułożenie się osi pędników danego wehikułu z osiami pędników odpowiadającego mu typu dyskoidalnego magnokraftu). Z tego też powodu również opracowanych zostanie tylko osiem podstawowych typów wehikułu czteropędnikowego. Wymiary dla tych typów zestawiono w tablicy D1. Poszczególne typy tego wehikułu oznakowane zostały jako T3, ..., do T10. Każdy z nich posiada rozstaw osi magnetycznych swych pędników rozłożony dokładnie wzdłuż obwodu okręgu o średnicy nominalnej "d" jaka precyzyjnie pokrywa się z rozstawem pędników bocznych u takiego samego typu dyskoidalnego magnokraftu. Przykładowo typ T3 wehikułu czteropędnikowego posiada swe pędniki ustawione dokładnie na wylotach pędników bocznych w typie K3 dyskoidalnego magnokraftu, typ T4 - w typie K4, itd.
Podobnie jak dyskoidalny magnokraft, również magnokraft czteropędnikowy podczas lądowania wypali w glebie charakterystyczne ślady zwane "lądowiskami". Lądowiska te składać się będą z czterech kolistych wypaleń na ziemi, spowodowanych przez każdy z czterech pędników tego wehikułu - patrz (6) na rysunku Obr.009 (D1) / Obr.010 (D2). Rozłożenie tych wypaleń odpowiadać powinno w przybliżeniu narożnikom czworoboku o wymiarach nieco większych od wymiarów danego statku (tj. wymiary statku powinny dać się wpisać w obręb uformowanych przez niego śladów). Jednakże z uwagi na fakt że wehikuł czteropędnikowy zwykle zawisa nieco nachylony, a także że osie magnetyczne jego poszczególnych pędników nie są dokładnie równoległe do siebie (np. aby kompensować reakcyjny moment obrotowy od wiru wehikułu), wzajemne położenie śladów wypalonych w głebie może znacznie odbiegać od kształtu idealnego kwadratu lub prostokąta. Stąd w rzeczywistości ślady pozostawione przez wehikuł czeropędnikowy zwykle przyjmowały będą postać czterech podobnych wypaleń formujących narożniki czworokąta nierównobocznego (tj. czworokąta którego każdy z boków posiada inną długość formując obrys zdeformowanego prostokąta). Jeśli chodzi o kształt poszczególnych wypaleń pozostawianych przez cztery pędniki tego wehikułu, to zależał on będzie od trybu pracy użytych w nich konfiguracji krzyżowych. Przy ich trybie pracy z "dominacją strumienia wewnętrznego" (patrz opis w podrozdziale C7.2. /?/), wypalane zostaną w glebie charakterystyczne ślady składające się ze silnie zaznaczonego centralnego wypalenia i mniej wyraźnej pierścieniowatej obwódki. Takie właśnie ślady zilustrowano na Obr.009 (D1a) (wskazano je tam odnośnikiem "6"). W przypadku trybu pracy pędników z "dominacją strumienia zewnętrznego", każdy z nich uformuje ślad w kształcie silnie wypalonego pierścienia (obwódki) z mniej wypalonym centralnym obszarem. Warto tu też dodać, że teoretycznie rzecz biorąc część pędników (np. dwa) wehikułu czteropędnikowego mogłaby pracować w dominacji strumienia wewnętrznego, część zaś (np. pozostałe dwa) w dominacji strumienia zewnętrznego. W takim przypadku wypalenia formowane przez nie w glebie mogłyby przyjąć postać mieszaniny obu powyżej omówionych śladów. Niemniej w praktyce tak duża elastyczność działania pędników jest prawdopodobnie niemożliwa z uwagi na niepomiernie większą złożoność komputerowych programów sterujących danym wehikułem wymaganą dla jej realizacji. Dla zapewnienia tej elestyczności programy owe musiałyby być bowiem wielokrotnie obszerniejsze i bardziej uniwersalne od programów sterujących zezwalających wszystkim pędnikom jedynie na pracę w tym samym trybie (stąd też, dzięki swojej złożoności, mogłyby one ukrywać znacznie więcej błędów wprowadzając poprzez to również zwiększone niebezpieczeństwo katastrofy sterowanego nimi wehikułu - patrz [5]). Stąd też najprawdopodobniej takie mieszane ślady nie będą formowane w praktyce.
D4. Wygląd i wymiary magnokraftu czteropędnikowego
Wygląd magnokraftu czteropędnikowego pokazany został w rysunku D1a. Z uwagi na dynamiczne neutralizowanie w nim międzypędnikowych oddziaływań magnetycznych, kształt i wymiary przestrzeni życiowej wehikułu czteropędnikowego nie są ograniczane warunkami stabilności (jak to było w przypadku dyskoidalnego magnokraftu - patrz podrozdział F4.3. /???/). Stąd, głównymi kryteriami konstrukcyjnymi przy projektowaniu kształtu tego wehikułu stają się:
(1) zagwarantowanie magnetycznego sprzęgania się tych wehikułów z dyskoidalnymi magnokraftami w konfiguracje latające;
(2) zapewnienie możliwie najszybszej i najłatwiejszej identyfikacji typu danego wehikułu czteropędnikowego;
(3) zapewnienie wymaganej aerodynamiczności lotów w ośrodkach gazowych i płynnych;
(4) dostarczenie możliwie najwyższego komfortu lotu dla załogi i pasażerów;
(5) zabezpieczenie najłatwiejszego lądowania; (6) wspomaganie możliwie najłatwiejszego załadunku, przenoszenia i rozładunku transportowanego bagażu, itp.
Powyższe kryteria konstrukcyjne zezwalają na określoną swobodę w projektowaniu kształtu korpusu wehikułu czteropędnikowego. Z uwagi jednak na najwyższą przydatność kształtu sześciennego do transportowania ludzi i bagażu, wehikuł ten najczęściej będzie przyjmował właśnie kształt kostki sześciennej (po angielsku "cubicle") z daszkiem przypominającym małą piramidkę - taki jak pokazany na rysunku D1a. W niektórych przypadkach może on też przyjąć formę prostopadłościennego domku (chatki) również z piramidkowym dachem - taki jak pokazany na Obr.221 (Q1). Oczywiście w szczególnych przypadkach dowolne inne kształty mogą też zostać użyte, dla przykładu kuliste, rakieto- podobne, stożkowe czy nawet aerodynamiczne jak u współczesnego samolotu (ponieważ te odmienne kształty będą używane raczej rzadko, omówienie i ilustracja ich charakterystyk użytkowych zostały pominięte w niniejszym rozdziale).
Kryteria numer (1) i (2) wymienione powyżej narzucają szereg warunków matematycznych na wymiary wehikułu czteropędnikowego. Aby usatysfakcjonować owe warunki wymiary te muszą spełniać różne współzależności i równania jakich wyprowadzenie zostanie tu pominięte, jakie jednak przytoczone zostały u spodu tablicy D1. Z uwagi na owe współzależności, wymiary poszczególnych typów wehikułów czteropędnikowych będą więc ściśle zdefiniowane. Ich wartości zestawione zostały w tablicy D1.. Posiadanie owej tablicy umożliwia aby w przypadku ustalenia wartości jakiejś jednej wielkości dotyczącej danego wehikułu czteropędnikowego (np. liczby członków jego załogi), natychmiast stało się też możliwe odczytanie pozostałych danych opisujących ten wehikuł, takich jak jego wymiary, pędniki, waga, itp.
Kryterium konstrukcyjne numer (1), dotyczące możliwości sprzęgania się wehikułów czteropędnikowych z dyskoidalnymi magnokraftami, decyduje także o kształcie i wymiarach pędników użytych w wehikułach czteropędnikowych. Powodem jest tutaj wymóg, aby po sprzegnięciu się z dyskoidalnym magnokraftem odpowiadającego typu, gęstość energii w pędnikach pozostawała taka sama. To z kolei narzuca wymóg, aby suma objętości (Vc) wszystkich komór oscylacyjnych z pędników wehikułu czteropędnikowego była równa sumie objętości (Vd) wszystkich komór oscylacyjnych z pędników dyskoidalnego magnokraftu odpowiedającego mu typu, tj. aby: Vc=Vd. To z kolei narzuca aby wymiary boczne komór oscylacyjnych obu tych statków miały się do siebie w odpowiedniej proporcji, jaką stosunkowo łatwo daje się wyliczyć. Przykładowo jeśli przez symbol "aM" oznaczyć wymiar boku zewnętrznej komory oscylacyjnej z pędnika głównego (M) dyskoidalnego magnokraftu (zestawiony w kolumnie "aM" tabeli F1.), zaś przez "a" wymiar boku w komorach oscylacyjnych standardowej konfiguracji krzyżowej użytej w wehikułach czteropędnikowych - patrz Obr.009 (D1) / Obr.010 (D2), wtedy wzajemna zależność pomiędzy tymi wymiarami opisana może zostać następującym przybliżonym wzorem wynikającym z warunku Vc=Vd:
a = 0.397 aM 1/3
(D1)
(Zależność tą daje się też wyrazić następującym dokładnym wzorem (D1'): a = (1/16)1/3aM.)
Istotnym elementem wyglądu wehikułu czteropędnikowego są długie, cienkie kolumny wirującego pola magnetycznego produkowanego przez każdy z jego pędników. Ponieważ kolumny te posiadają wyraźnie zaznaczające się granice, zaś formujące je pole o ogromnej koncentracji jest zawsze szybko-pulsujące, stąd będą one stanowiły rodzaj pułapki dla światła (patrz opis "czarnych belek" z podrozdziału F10.4. /?/ tej monografii i G3.4 monografii [1a]). Podczas dnia dla przypadkowego obserwatora będą więc one wyglądały jakby zostały wykonane z czarnego materiału lub dymu. Ich ciągły ruch wirowy na przypadkowym obserwatorze może sprawiać wrażenie oglądania układu czterech czarnych wierteł wirujących z ogromnymi szybkościami.
Zupełnie odmienny wygląd te kolumny pola przyjmą jeśli będą one oglądane w nocy. Ponieważ jonizują one powietrze, ich wygląd na tle czarnego otoczenia będzie wtedy przypominał tzw. "biały szum" oglądany na ekranie telewizora (biały szum - po angielsku "white noise" jest to obraz złożony z białych i czarnych kropek jaki ukazuje się na ekranie telewizora jeśli telewizor ten pozostaje włączony ale nie odbiera żadnej stacji).
W każdej kolumnie pola odprowadzanego do otoczenia z pędników wehikułu czteropędnikowego daje się wyróżnić dwa obszary, tj.: ciemny rdzeń (4) i jaśniejszą otoczkę (5) w przypadku pracy tych pędników w trybie dominacji strumienia wewnętrznego - jak to pokazano w rysunku D1a; lub jaśniejszy rdzeń i ciemną otoczkę w przypadku pracy tych pędników w trybie dominacji strumienia zewnętrznego. Rdzeń (4) uformowany zostaje w efekcie wirowania wydatku z głównej komory osylacyjnej w konfiguracji krzyżowej danego pędnika wokół osi magnetycznej "m" tej komory (na rysunku D1 komora główna oznaczona jest jako M). Natomiast szybko obracające się cztery ramiona otoczki (5) formowane są w efekcie wirowania wokół rdzenia (4) wydatków z czterech bocznych komór oscylacyjnych danej konfiguracji krzyżowej (na rysunkach D1 i C9 /?/ oznaczonych jako U, V, W i X). Wydatki tych komór bocznych przylegają do rdzenia i wirują wraz z nim w podobny sposób jak pióra wiertła przylegają i wirują wraz z rdzeniem tego wiertła.
Jak to już wyjaśniono powyżej, podczas dnia dla zewnętrznego obserwatora wygląd owych dwóch części wirującej kolumny pola pędnika czyni to pole niezwykle podobne do wirującego czarnego wiertła. Owo wiertło z kolei nie jest zbyt odległe w wyglądzie od czarnego śmigła helikopterowego, tyle tylko iż zamiast być płaskim i szerokim jest ono wąskie i długie. To, razem z kanciastym, helikoptero-podobnym kształtem samego wehikułu, jest w stanie spowodować u niektórych - mniej obznajomionych z techniką lotniczą widzów, iż niekiedy nawet bez użycia modyfikatorów wyglądu opisanych w punkcie 5 podrozdziału N3.2, ciągle mogą oni pomylić wehikuł czteropędnikowy z dwu- lub cztero-rotorowym helikopterem pozbawionym znaków rozpoznawczych (symboli rejestracyjnych).
D5. Identyfikacja typu magnokraftu czteropędnikowego
Aby umożliwić innym podróżnikom przestrzeni kosmicznej szybkie identyfikowanie typu napotkanego przez nich magnokraftu czteropędnikowego, najważniejsze elementy geometryczne tego wehikułu budowane będą w odpowiednich proporcjach. W ten sposób identyfikowanie typu danego wehikułu stanie się niezwykle łatwe i stąd może być dokonywane nawet przez komputer podłączony do radaru. Identyfikowanie to wymaga jedynie wyznaczenia wzajemnej proporcji pomiędzy najważniejszymi wymiarami wehikułu. Z kolei, znajomość tych proporcji wskaże współczynnik typu "T" danego wehikułu czteropędnikowego. Wartość owego współczynnika typu jest równa stosunkowi gabarytowej wysokości "H" danego wehikułu do wysokości "Z" jego piramidkowego dachu (patrz rysunek D1):
T = H/Z
(D2)
Kiedy z proporcji wymiarowych danego wehikułu czteropędnikowego poznany zostanie jego współczynnik T, wszystkie pozostałe dane o tym wehikule mogą albo zostać odczytane z odpowiednich tablic (patrz tablica D1), albo też wyznaczone z odpowiednich współzależności matematycznych obowiązujących dla tych statków (patrz wzory zestawione pod tablicą D1).
Tablica i Obrazy
Tablica D1.
Najważniejsze dane konstrukcyjne wszystkich ośmiu typów magnokraftów czteropędnikowych[/b]. Interpretacja użytych symboli pokazana została na rysunku D1. Wymiary poszczególnych wehikułów wyznaczono z warunku ich sprzęgalności z dyskoidalnymi magnokraftami, (tj. w wehikułach sześciennych dla których l=lb=lw, odległość "l" pomiędzy osiami ich pędników musi spełniać następujące równanie: l = 0.5486 2(T-1) [metrów]). Wszystkie wymiary liniowe z tej tablicy wyrażone zostały w metrach.
Obr.009 (D1)
Obr.010 (D2)
Obr.009 (D1). Wygląd ogólny wehikułu czteropędnikowego. Statek ten, razem z dyskoidalnym magnokraftem oraz magnetycznym napędem osobistym, reprezentuje jedno z trzech podstawowych zastosowań pędników magnetycznych wykorzystujących komorę oscylacyjną. Zilustrowane zostały: kształt, podzespoły, oraz najważniejsze wymiary tego wehikułu. Symbole: 1 - dach w kształcie piramidki; 2 - sześcienny korpus główny statku zawierający jego przestrzeń życiową (tj. kabinę załogi, kabiny pasażerów, powietrze, zapasy, komputer pokładowy, itp.); 3 - jeden z czterech pędników; 4 - rdzeń słupa pola magnetycznego wydzielanego przez każdy z pędników tego wehikułu (rdzeń ten formowany jest z pola produkowanego przez główną "M" komorę oscylacyjną); 5 - otoczka z wirujących segmentów pola magnetycznego wydzielanego z komór bocznych U, V, W, X każdego pędnika; 6 - jeden z czterech wypalonych śladów pozostawianych na powierzchni gruntu przez taki nisko zawisający statek którego pędniki pracują w trybie dominacji strumienia wewnętrznego (patrz podrozdziały D3. i C7.2. /?/). Wymiary: H, Z, G, W - opisują rozmiary prostokątnej lub sześciennej kabiny załogi (reprezentują one: wysokość gabarytową, wysokość dachu, wysokość ścian, oraz szerokość statku); d, l, lw, lb (dla sześcianu lw=lb=l) - opisują rozstaw osi magnetycznych wehikułu (rozstaw ten musi być zgodny z rozstawem pędników bocznych dyskoidalnego magnokraftu tego samego typu); h - opisuje wysokość pędników wehikułu.
Obr.010 (D2) Pędniki wykorzystywane w wehikule czteropędnikowym. Rysunek pokazuje kształt, wygląd, oraz główne wymiary owych pędników. Symbole: M - komora główna danej konfiguracji krzyżowej; U, V, W, X - cztery komory boczne konfiguracji krzyżowej pierwszej generacji przyjmujące kształty sześcianów (zauważ że przekrój poprzeczny komór U, V, W, X musi się równać przekrojowi poprzecznemu komory M, jednak ich długość musi być czterokrotnie mniejsza); 2 - amforo-kształtna owiewka aerodynamiczna jaka przykrywa i osłania komory pędnika (zauważ że owiewka ta może też przyjąć inne kształty); a - wymiar boczny sześciennej komory oscylacyjnej; N, S - zorientowanie biegunów magnetycznych w poszczególnych komorach oscylacyjnych; m - oś magnetyczna pędnika.
(Lewy) Pędnik beczko-kształtny pierwszej generacji. Jedyna różnica w stosunku do pędnika z prawej części, to inny kształt przenikalnej dla pola magnetycznego owiewki aerodynamicznej "1".
(Prawy) Pędnik amforo-kształtny pierwszej generacji. Pokazano jego wygląd, wymiary, oraz podzespoły składowe. Oparty jest on na konfiguracji komór oscylacyjnych nazywanej "konfiguracja krzyżowa" (po szczegóły patrz rysunek C9 /?/).
