Blaue Links führen zu den vollständig fertig übersetzten html-Versionen der betreffenen Seite bzw. des jeweilig angegebenen Punktes auf dieser Seite, lila zu Seiten, deren Startseiten (sowie Einleitungen und Inhaltsverzeichnisse zumindest) bereits eingerichtet sind, grau bedeutet, dass noch keine Datei vorhanden ist.)
/Bemerkungen in dieser Farbe und zwischen zwei / stammen von der Betreiberin der deutschen Spiegelseite und Übersetzerin/
Teil #D: Energiequellen und Antriebsvorrichtungen in magnetischen Fahrzeugen unserer Zukunft:
#D1. Oszillationskammer:
Übersetzung noch in Arbeit
Część #D:
Źródła mocy i urządzenia napędowe w wehikułach magnetycznych naszej przyszłości:
Nazwa
"komora oscylacyjna"
przyporządkowana została urządzeniu technicznemu
które stanowi na tyle potężny "magnes" że może on
być używany jako pędnik magnetyczny w wehikułach
latających typu "magnokraft". Jak to jest podparte
materiałem dowodowym pokazanym na niniejszej
stronie internetowej, komory oscylacyjne są już
od bardzo dawna używane przez wehikuły UFO
jako ich urządzenia napędowe oraz akumulatory
ich zapasów energii.
Magnokraft
nie da się zbudować przez aż tak długo, jak
długo ludzie nie nauczą się budowania jego
"pędnika". Taki "pędnik" jest najważniejszym
urządzeniem owego wehikułu. Wszakże będzie
on stanowił pędnik magnetyczny który ma
wynieść ten wehikuł do gwiazd. Z punktu widzenia
zasady działania, "komory oscylacyjne" to po
prostu niezwykle silne magnesy, które są tak
potężne, że wytwarzają one strumień magnetyczny
przekraczający tzw. "strumień startu". Wartość
owego strumienia startu wynosi około F=3.45 [Wb/kg] -
jeśli wyliczona ona zostaje dla obszaru Polski.
Każde sterowalne źródło pola magnetycznego,
którego wydatek przekracza wartość owego
"strumienia startu", jest w stanie wynieść w przestrzeń
kosmiczną zarówno siebie same, jak i korpus
ciężkiego wehikułu kosmicznego przyłączonego
do niego. Owo wyniesienie w przestrzeń powstaje
w wyniku odpychania się tejże komory oscylacyjnej
of ziemskiego pola magnetycznego. Komora oscylacyjna
jest pierwszym nowoczesnym urządzeniem na
naszej planecie, która faktycznie wytwarza wydatek
przekraczający ów strumień startu. (Jedynie w
starożytności znane było na Ziemi urządzenie
nazywane "Arką Przymierza", które także wytwarzało
potężny wydatek magnetyczny przekraczający
strumień startu i dlatego które było w stanie lewitować
w powietrzu razem ze starożytnymi kapłanami nazywanymi
"Lewitami" którzy wyznaczeni byli do jej noszenia.)
Dlatego komora oscylacyjna może być używana
jako najważniejszy podzespół pędników magnetycznych
dla magnokraftów. Więcej informacji na temat "komory
oscylacyjnej", włączając w to jej zasadę działania oraz
zaawansowanie badań nad jej zbudowaniem, dostępne
jest w rozdziale F
monografii [1/5],
a także w kilku dalszych monografiach ładowalnych
gratisowo z niniejszej strony internetowej.
Najważniejsze z tych informacji streszczone
są również na odrębnej stronie internetowej
oscillatory_chamber_pl.htm
w całości poświęconej opisowi komory oscylacyjnej.
Pod internetowym adresem
http://video.google.it/videoplay?docid=-6524822319379322289&hl=it
dostępne jest wideo illustrujące postępy włoskich
hobbystów w budowie komory oscylacyjnej.
Warto tutaj też wyjaśnić, że komory oscylacyjne
będą budowane w trzech odmiennych generacjach.
Sześcienne komory oscylacyjne pierwszej generacji
będą wytwarzały jedynie siły magnetycznego odpychania
i przyciągania. Ośmiościenne komory oscylacyjne
drugiej generacji na dodatek do sił magnetycznego
przyciągania i odpychania będą także wytwarzały tzw.
efekt telekinetyczny.
Z kolei szesnastoboczne komory oscylacyjne trzeciej
generacji niezależnie od sił magnetycznego odpychania
i przyciągania oraz Efektu Telekinetycznego, będą
dodatkowo w stanie wprowadzać zmiany do
naturalnego upływu czasu
(znaczy będą one deformowały przestrzeń czasową).
Wydatek z pojedynczej komory oscylacyjnej byłby niezwykle trudny do sterowania.
Stąd w napędzie magnokraftów używane są wyłacznie tandemy złożone z dwóch
lub nawet kilku komór oscylacyjnych zestawionych razem w odpowiednią konfigurację.
Magnokrafty używać mogą dwa rodzaje takich konfiguracji. Pierwszy rodzaj jest zwany
"kapsułą dwukomorową", zaś drugi rodzaj "konfiguracją krzyżową".
Kapsuła dwukomorowa składa się z większej zewnętrznej komory oscylacyjnej
(O), we wnętrzu której zawieszona jest bezdotykowo mniejsza komora wewnętrzna (I).
Bieguny magnetyczne N/S komory wewnętrznej (I) zostały odwrócone w stosunku do
biegunów komory zewnętrznej (O), tak że wydatki obu komór nawzajem się odejmują.
W rezultacie część wydatku magnetycznego (C) z komory o większej wydajności jest
zakrzywiana z powrotem i cyrkuluje bezpośrednio do komory o mniejszej wydajności,
formując tzw. "strumień krążący" (C) jaki nie wydostaje się na zewnątrz kapsuły.
Jedynie nadwyżka wydatku wydajniejszej z komór nie związana strumieniem krążącym
odprowadzana jest do otoczenia, formując tzw. "strumień wynikowy" (R) jaki stanowi
użyteczny wydatek kapsuły. Podział energii magnetycznej zawartej w kapsule na
"strumień wynikowy" (R) i "strumień krążący" (C) umożliwia niezwykle szybkie i
efektywne przesterowywanie wydatku kapsuły, bez konieczności zmiany ilości
energii w niej zawartej. Przesterowywanie to polega na zwykłej zmianie wzajemnych
proporcji pomiędzy wydatkiem (C) cyrkulowanym wewnątrz kapsuły i wydatkiem (R)
wydostającym się z niej na zewnątrz. Istnieje więc możliwość takiego pokierowania
pracą kapsuły, że na jej zewnątrz nie odprowadzany jest żaden wydatek (nastąpi to
gdy całe pole kapsuły uwięzione zostanie w strumieniu krążącym), lub też gdy do
otoczenia odprowadzane jest prawie całe zawarte w kapsule pole magnetyczne.
Możliwe jest też płynne nasterowywanie dowolnego wydatku pomiędzy tymi dwoma
skrajnościami. Z kolei takie efektywne sterowanie kaspułą dwukomorową zapewnia
precyzyjną kontrolę lotu wehikułu napędzanego wynikowym wydatkiem magnetycznym
(R) odprowadzanym do otoczenia przez to urządzenie.
Niestety, kapsuła dwukomorowa jest raczej oporna na przyjęcie sygnałów sterujących.
Wszakże sygnał sterujący musi w niej podawany być bezprzewodowo do mniejszej
komory oscylacyjnej wiszącej w środku potężnego strumienia energii magnetycznej.
Stąd zbudowanie tej kapsuły wymaga wysoko zaawansowanej technologii. W początkowym
więc okresie budowania magnokraftów, zamiast owej kapsuły używane będzie znacznie
prostsze urządzenie napędowe, jakie także pozwala na efektywne sterowanie wydatkiem
pola magnetycznego odprowadzanego do otoczenia. Owo urządzenie nazywane będzie
konfiguracją krzyżową. Jego dokładny opis zawarto w podrozdziale F7.2
monografii [1/5]. W owym pierwszym okresie budowy magnokraftów, objaśnionym
dokładniej w podrozdziale M10 monografii [1/5], wehikuły te używały będą prostszej
do sterowania prototypowej konfiguracji krzyżowej, zamiast owej trudnej i wyrafinowanej
technicznie kapsuły dwukomorowej.
"Konfiguracje krzyżowe" powstają kiedy skladające się na nie komory oscylacyjne
zestawione zostały w ten sposób, że jedna z nich, zwana komorą główną (M),
otoczona jest przez szereg komór bocznych oznaczonych literami (U), (V), (W) i (X).
Komory boczne przylegają do każdej ze ścianek bocznych komory głównej w środku
długości tych ścianek. W konfiguracjach krzyżowych pierwszej generacji użyte są
cztery komory boczne (U), (V), (W) i (X), ponieważ komora główna posiada tylko
cztery boki. Natomiast w konfiguracjach krzyżowych złożonych z ośmiobocznych
komór oscylacyjnych drugiej generacji komorę główną otaczało będzie aż osiem
komór bocznych - tj. jedna komora boczna przylegała będzie do każdego z ośmiu
boków komory głównej. Na podobnej zasadzie przy szesnastobocznych komorach
trzeciej generaji konfiguracje takie posiadały będą aż szesnaście komór bocznych.
Bieguny magnetyczne każdej z komór bocznych zwrócone są w tym samym kierunku,
podczas gdy komora główna posiada swoje bieguny magnetyczne ukierunkowane
odwrotnie w stosunku do biegunów komór bocznych.
W konstrukcji magnokraftu wszystkie używane w nim "kapsuły dwukomorowe" (lub
"konfiguracje krzyżowe") zabudowywane są w kuliste obudowy zawierające również
urządzenia zarządzające kierunkiem i sterujące mocą wytwarzanego ciągu magnetycznego.
Takie indywidualne moduły napędowe magnokratu, obejmujące kapsułę dwukomorową
(lub konfigurację krzyżową) wraz z jej urządzeniami sterującymi i kulistą obudową,
nazwane zostały pędnikami magnetycznymi.
Rys. #8ab (tj. F8(2s) i F11(2s) z [1/5]):
Dwie podstawowe konfiguracje w jakie dla poprawy
sterowalności sprzęgane są komory oscylacyjne,
mianowicie (a) tzw. "kapsuła dwukomorowa", oraz (b) tzw.
"konfiguracja krzyżowa". Ponieważ na większości ilustracji
z tej strony pokazywane były komory oscylacyjne pierwszej
generacji o kształcie kostek sześciennych, powyższe konfiguracje
zilustrowane zostały na przykładzie komór ośmiobocznych
drugiej generacji.
Rys. #8a (góra):
Kapsuła dwukomorowa uformowana z dwóch ośmiobocznych
komór oscylacyjnych drugiej generacji. Jest to podstawowa
konfiguracja dwóch komór oscylacyjnych, formowana w celu
zwiększenia ich sterowalności. Powstaje ona poprzez osadzenie dwóch przeciwstawnie zorientowanych komór oscylacyjnych pierwszej generacji, jedna we wnętrzu drugiej. Z uwagi na potrzebę swobodnego "pływania" komory wewnętrznej (I) zawieszonej w środku komory zewnętrznej (O), boki "a" obu tych komór muszą wypełniać równanie (C9): ao=ai?3. Z powodu przeciwstawnego zorientowania biegunów magnetycznych obu komór kapsuły, wynikowe pole magnetyczne (R) odprowadzane z tej konfiguracji do otoczenia, stanowi algebraiczną różnicę pomiędzy wydatkami jej komór składowych. Zasada formowania takiego strumienia wynikowego została zilustrowana na rysunku C7. Kapsuły dwukomorowe umożliwiają łatwe sterowanie wszystkimi atrybutami wytwarzanego przez nie pola. Przedmiotem tego sterowania są następujące własności strumienia wynikowego (R): (1) moc pola - regulowana płynnie od zera do maksimum; (2) okres pulsowań (T) lub częstość pulsowań (f); (3) stosunek amplitudy pulsowań pola do jego składowej stałej (?F/Fo patrz rysunek C12); (4) charakter pola, tj. czy jest ono stałe, pulsujące, czy przemienne; (5) krzywa zmian w czasie F=f(t), np. czy jest to pole liniowe, sinusoidalne, czy zmieniane według "krzywej dudnienia"; (6) biegunowość (tj. z której strony kapsuły panuje biegun N lub biegun S).
Rys. #8b (dół):
Standardowa konfiguracja krzyżowa drugiej generacji. Jej najważniejszym zastosowaniem będzie pędnik magnokraftu czteropędnikowego - patrz rysunek D1 (b) i (c). (W początkowym okresie po zbudowaniu danych komór oscylacyjnych może ona także być stosowana w pędnikach dyskoidalnego magnokraftu.) Jest ona uformowana z pięciu komór oscylacyjnych posiadających taki sam przekrój poprzeczny (konfiguracje wyższych generacji mają ich 9 lub 17 - patrz podrozdział C7.2.1). Cztery sześcienne komory boczne (oznaczone jako U, V, W i X) otaczają przeciwstawnie do nich zorientowaną komorę główną (oznaczoną M) jaka jest od nich cztery razy dłuższa. Całkowita objętość wszystkich komór bocznych musi być równa objętości komory głównej. Konfiguracja krzyżowa stanowi uproszczony model układu napędowego magnokraftu. Wynikowy strumień magnetyczny (R) cyrkulowany z niej do otoczenia otrzymuje się jako różnicę pomiędzy wydatkami komory głównej i przeciwstawnie do niej zorientowanych komór bocznych. Zasada formowania tego strumienia wynikowego jest podobna do tej zilustrowanej na rysunku C7. Strumień krążący (C) jest zawsze formowany z wydatku tych komór które wytwarzają mniejszy strumień magnetyczny (w pokazanym na tym rysunku przypadku dominacji strumienia komory głównej - z wydatku wszystkich komór bocznych). Linie sił pola w strumieniu krążącym zawsze zamykają swój obieg poprzez dwie komory. Konfiguracja krzyżowa, podobnie jak kapsuła dwukomorowa, także umożliwia pełne sterowanie wszystkich parametrów wytwarzanego przez nią pola. Jednakże na dodatek do sterowania osiąganego w kapsule dwukomorowej, będzie ona ponadto zdolna do zawirowywania swego pola wokół osi magnetycznej (m), formując w ten sposób własny wir magnetyczny. Jej wadą w porównaniu z kapsułą dwukomorową będzie jednak brak możliwości całkowitego "wygaszenia" pola magnetycznego odprowadzanego przez tą konfigurację do otoczenia (tj. nawet jeśli cały jej wydatek uwięziony zostaje w strumieniu krążącym C, strumień ten ciągle cyrkuluje poprzez otoczenie).
= > #E.
